Do 1945 r.

W 1925 r. kardynał Adolf Bertram, arcybiskup metropolita wrocławski, erygował na Grabiszynku samodzielne duszpasterstwo parafialne w granicach parafii św. Elżbiety. Zarząd miejski Wrocławia wyznaczył do sprawowania mszy św. kaplicę cmentarną na starym grabiszyńskim cmentarzu wiejskim, przy dzisiejszej al. Hallera, za opłatą komornego 2 marek niemieckich w niedzielę i 50 fenigów w dni powszednie. Opiekę nad nabożeństwami sprawowała parafia św. Elżbiety.

Mianowany zostałem samodzielnym duszpasterzem dla Grabiszynka z tytułu rektora kościoła – tak napisze ks. dziekan Pelz – pierwszy proboszcz parafii św. Klemensa – w swojej odezwie jubileuszowej na 25. lecie parafii (1 maja 1950 r.) – i otrzymałem mieszkanie na osiedlu „Eichborngarten” przy ulicy Księżowskiej 15. Pierwsza Msza św. została ustalona z księdzem Zimbal’em, proboszczem parafii św. Elżbiety, na dzień 1 maja [1925 roku]. Na pierwszą Mszę św. przyszły 33 osoby: wyspowiadano jedną, a pięciu udzielono Komunii św. Wieczorem na nabożeństwie majowym kaplica była już przepełniona.

Na początku odprawiano w niedziele i święta tylko dwie msze św.; w niedługim natomiast czasie dodano jeszcze i trzecią, którą z reguły odprawiał o. superior Keuchen SJ. W cieniu starych drzew odbyła się procesja Bożego Ciała, szczególna okazała się również procesja w przeddzień Zaduszek, z błogosławieństwem mogił. Ogromna wrażenie wywarła pasterka, odprawiona w noc Bożego Narodzenia na peryferiach, przed bramami miasta. Małą, stosowną do miejsca, szopkę umieszczono nad ołtarzem. Nic więc dziwnego, że za działalnością osiedla, zakrojoną na wielką skalę, następował szybki przyrost ludności, co walnie przyczyniło się do wzrostu naszego samodzielnego duszpasterstwa parafialnego; pod koniec pierwszego roku działania do 1500 dusz.

Podjęto natychmiast dwa wielkie projekty: po pierwsze – kupno centralnie położonego terenu do budowy koniecznie potrzebnego kościoła; po drugie – urządzenie wyznaniowej (katolickiej) szkoły podstawowej, ponieważ wcześniej istniejącą na tym miejscu szkołę, przeniesiono do miasta.

Z uwzględnieniem dalszej i szybkiej rozbudowy tej części miasta znalazł się, po długich naradach i pertraktacjach z miastem i właścicielami terenów na Grabiszynku, centralnie położony plac, idealny pod budowę nowego kościoła, który miał powstać między cmentarzami a dzisiejszą aleją Pracy. Nabyto go za 20 000 marek, które pożyczył ks. kardynał Adolf Bertram. Dobrze działający komitet budowy kościoła, huczne uroczystości parafialne, niezliczone listy z prośbą o jałmużnę i niektóre większe ofiary przyniosły 80 000 marek.

„Zrzeszenie katolickich wspólnot parafialnych Wrocławia” poręczyło za potrzebny kapitał, by już w roku 1927 było można przystąpić do budowy nowego kościoła. Już w następnym roku, dnia 25 listopada, arcybiskup metropolita wrocławski, kardynał Adolf Bertram mógł konsekrować nową świątynię pod wezwaniem św. Klemensa Dworzaka, niemieckiego apostoła Warszawy i późniejszego wielkomiejskiego duszpasterza Wiednia. Cała budowa kościoła z plebanią i pomieszczeniami pod kościołem, łącznie z kosztami nadzwyczajnymi, takimi jak: opłaty mieszkańcom przy dzisiejszej ulicy Inżynierskiej [rejon bloków], opłaty architekta itp. wyniosła równo pół miliona marek.

Po 1945 r.

Budynek, obecnie służący nam jako świątynia, pierwotnie nie był budowlą sakralną. Właściwy kościół pod wezwaniem św. Klemensa Hofbauera już nie istnieje. Został całkowicie zniszczony w 1945 roku podczas zdobywania Festung Breslau. Znajdował się na obszarze obecnej ulicy Inżynierskiej, na optycznym zamknięciu dzisiejszej ulicy Makowej. Na tym terenie wybudowano Szkołę Podstawową nr 109. Gdy w drugiej połowie 1945 roku Polacy zaczęli osiedlać się we Wrocławiu, posługę duszpasterską dla mieszkańców osiedla Grabiszyn-Grabiszynek sprawowali kapłani niemieccy: ks. Pelz i ks. Klose. Początkowo, do grudnia 1945 r., nabożeństwa odbywały się w nieistniejącej już kaplicy cmentarnej (do lipca 1946 r. w języku polskim i niemieckim, ponieważ w tym czasie mieszkali tu jeszcze także Niemcy). Kaplica znajdowała się na terenie dzisiejszego parku, u zbiegu starego skrzyżowania obecnych ulic Grabiszyńskiej i Hallera. Pierwszą Mszę Święta dla Polaków odprawił tam ksiądz kanclerz Przybyła. Największym kłopotem okazał się brak świątyni. Spalone mury dawnego kościoła nie nadawały się do remontu. Tuż obok znalazł się jednak budynek spełniający warunki konieczne do stworzenia kaplicy. Był to dawny dom gminy ewangelickiej pw. Trójcy Świętej. Zbudowano go w latach 1928-1930, według projektu konkursowego P. Kleina i G. Wolfa. Na parterze znajdowały się pomieszczenia parafialne, a na piętrze mieściła się sala zebrań, pełniąca też rolę tymczasowego kościoła. W pobliżu miała być wybudowana świątynia ewangelicka zaprojektowana jako stylizowana na gotycką trzynawowa bazylika z dwoma wieżami. Zamierzeń tych wskutek działań wojennych nie zrealizowano. Po kapitulacji Festung Breslau, w obecnej kaplicy dolnej znajdowały się przyrządy do gimnastyki, górną w czasie wojny zamieniono na teatr. W zabudowaniach jezuici urządzili dwie kaplice. Najpierw, po przeprowadzeniu remontów, zamieniono dawną kaplicę protestancką na katolicką, pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa (kaplica górna). W 1959 r. przystosowano również salę gimnastyczną na kaplicę dolną. Całość była mocno zrujnowana: dach podziurawiony, okna bez szyb, drzwi bez zamków, schody uszkodzone, ale budynek nie był wypalony. Jezuici wystąpili do Tymczasowego Zarządu Państwowego we Wrocławiu o przyznanie go na potrzeby kościoła rzymskokatolickiego. Okazało się to możliwe dopiero po przekazaniu praw do tej nieruchomości. Przekazanie odbyło się w październiku 1945 roku (20 X 1945 r.) przez prezydenta miasta. A 24 XI 1945 r. przez przedstawiciela konsystorza polskiego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego – Wiktora Niemczyka na ręce o. Walentego Prokulskiego. Ojciec Prokulski był pierwszym formalnym administratorem parafii św. Klemensa Dworzaka, który w tym miejscu chciał odtworzyć sławny jezuicki zakład naukowo-badawczyw  Chyrowie (najlepiej przed wojną wyposażone gimnazjum w Polsce). Remont budynku sprawiał wiele trudności. Nie można było dostać dachówki i dziury załatano blachą. Brakowało pieniędzy na szklarzy. Olbrzymią część pracy wykonali, nieodpłatnie, robotnicy z „Pafawagu”, ponieważ już wówczas zapadła decyzja, że Grabiszynek będzie osiedlem zamieszkanym przez pracowników tej fabryki. Większość wyposażenia kaplicy dostarczyli okoliczni mieszkańcy. Przynosili krzesła znalezione w wypalonych budynkach lub na strychach, podobnie święte obrazy. Tabernakulum, za pozwoleniem zwierzchnich władz kościelnych, przywieziono z rozbitego kościoła Księży Oblatów. Pierwszy krzyż z metalu oraz kratę, do dziś przedzielającą górną kaplicę, wykonali spawacze z „Pafawagu”. Konfesjonały były prowizoryczne – ścianka przedłużająca zwykły klęcznik i krzesło dla kapłana. W grudniu 1945 roku, tuż przed Bożym Narodzeniem, świątynia była gotowa na przyjęcie Najświętszego Sakramentu. Przeniesiono go w uroczystej procesji z cmentarnej kaplicy.

Niedługo potem próbowano odebrać parafii konsekrowany już budynek i zamienić go na dom kultury dla pracowników „Pafawagu”. W zastępstwie na świątynię partyjne władze zaproponowały nieistniejącą już kaplicę-mauzoleum daleko, w głębi dawnego cmentarza. Ostatecznie jednak kościół nie został przeniesiony. W czerwcu 1946 roku do rezydującego na terenie parafii, o. Stefana Kuśmierza dołączyli nowi jezuici: o. Edward Jasiewicz i o. Franciszek Chromik, a miesiąc później – ojcowie Andrzej Miączyński i Franciszek Piątek.

Tekst ze specjalnego numeru Głosu Pocieszenia, czerwiec 2010, przygotowany na podstawie artykułu Iwony Kubiś (GP listopad 2007) oraz „Encyklopedii wiedzy o jezuitach” – (opr. Ludwik Grzebień SJ, Kraków 2004).

Proboszczowie parafii św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu po 1945 roku

O. Walenty Wojciech Prokulski SJ
Urodzony 4.05.1888 r. w Głobikówce k. Jasła, święcenia kapłańskie przyjął 5.05.1918 r. w Krakowie. W latach 1921—1924 odbywał specjalistyczne studia na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. Profesor egzegezy Nowego Testamentu Pisma św. oraz języka greckiego i hebrajskiego w Krakowie (1925-1926) i Lublinie (1926-1939). Podczas II wojny światowej zorganizował w Lublinie studia teologiczne poza kolegium Bobolanum. Wysiedlony w 1940 r. z Lublina, był superiorem w Otwocku (1940-1941), następnie profesorem teologii w Nowym Sączu (1941-1942), Lwowie (1942-1943) i  Starej Wsi (1943-1945). W 1945 r. osiadł we Wrocławiu jako administrator parafii św. Ignacego i św. Klemensa (1945-1946). Profesor Pisma św. w Starej Wsi (1947-1950), w Archidiecezjalnym Seminarium Duchownym we Wrocławiu (1950-1951), Krakowie (1951-1955) i Warszawie (1955-1960). Wizytator prowincji jezuickich w Polsce w latach 1960-1961. Przetłumaczył trzy ewangelie synoptyczne z języków oryginalnych w Biblii Tysiąclecia, był jednym z redaktorów Pisma św. w tłumaczeniu Jakuba Wujka oraz wybitnym znawcą życia i działalności św. Pawła. Zmarł 26.04.1968 r. w Krakowie.

O. Franciszek Chromik SJ
Urodzony 16.08.1911 r. w Draganówce k. Tarnopola, święcenia kapłańskie przyjął 18.06.1939 r. w Lublinie. Wychowawca w Chyrowie (1934-1936), operariusz w Krakowie i Stanisławowie, superior we Wrocławiu w latach 1946-1951. Następnie operariusz w Kłodzku i Wrocławiu, superior oraz administrator parafii we Wrocławiu (1957-1958) i Kłodzku (1958-1967), duchowny w Opolu (1967-2006). Zmarł 21.02.2006 r. w Opolu.

O. Jan Kowal SJ
Urodzony 11.12.1914 r. w Draganówce k. Tarnopola, święcenia kapłańskie przyjął 8.09.1942 r. w Nowym Sączu. Studiował geografię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1938-1939 i 1944-1947). Redaktor „Wiadomości z Prowincji”  w latach 1947-1948, dyrektor Domu Chłopców w Radlnej (1949-1950), operariusz we Wrocławiu (1950-1951), superior i proboszcz we Wrocławiu (1951-1957). Następnie czas działalności w Krakowie: duchowny (1958-1963), rektor (1963-1966) oraz sekretarz prowincjała (1967-1980). Zmarł. 13.02.1980 r. w Krakowie.

O. Jan Skoczeń SJ
Urodzony 16.05.1912 r. w Żeleźnikowej k. Nowego Sącza, święcenia kapłańskie przyjął 22.02.1940 r. w Krakowie. Profesor egzegezy biblijnej oraz teologii moralnej w Starej Wsi (1942-1944), następnie teologii moralnej i prawa kanonicznego (1944-1945), etyki i socjologii (1945-1946) oraz egzegezy biblijnej i języka hebrajskiego (1946-1947) w Nowym Sączu. Operariusz w Krakowie (1947-1950), Kłodzku, Piszkowicach i Wojborzu (1950-1958), superior we Wrocławiu w latach 1958-1963. Następnie operariusz i kapelan sióstr zakonnych w Nowym Sączu (1963-1979).  Zmarł 13.05.1979 r. w Nowym Sączu.

O. Antoni Mokrzycki SJ
Urodzony 8.10.1923 r. w Chodorowie k. Drohobycza, święcenia kapłańskie przyjął 31.07.1956 r. w Warszawie. Studiował filozofię w Krakowie (1948-1951) oraz teologię w Warszawie (1952-1956). Duszpasterz młodzieżowy i akademicki w latach 1959-1962 oraz superior we Wrocławiu (1962-1966). Był dwukrotnie pracownikiem Sekcji Polskiej Radia Watykańskiego (1968-1969 i 1974-1976), rektorem kolegium w Krakowie (1969-1972), w końcu dwukrotnie duchownym kleryków i sióstr służebniczek w Starej Wsi (1972-1974 i 1976-1982). Ceniony rekolekcjonista księży i sióstr zakonnych. Zmarł 21.02.1982 r. w Starej Wsi.

O. Franciszek Wilczek SJ
Urodzony 20.11.1921 r. w Trzanowicach k. Cieszyna, święcenia kapłańskie przyjął 16.04.1950 r. w Warszawie. Operariusz i katecheta w Czechowicach (1953-1955), Krakowie (1955-1958) i Wrocławiu (1958-1978); tamże superior i proboszcz w latach 1966-1978 – rozbudował plebanię i wzniósł dom katechetyczny. Ponownie operariusz i katecheta w  Gliwicach (1978-1986) i Wambierzycach (1986-1987). Od 1987 r. – spowiednik w Krakowie. Dzięki jego staraniom  wybudowano dom katechetyczny, rozbudowano dom zakonny, położono nową posadzkę w dolnej kaplicy, wykonano freski w prezbiterium (Siewca), oddano do użytku salkę dla Duszpasterstwa Akademickiego „Kana”, zapoczątkowano pracę biblioteki parafialnej i poradni rodzinnej, powołano do życia chór „Ornament”, wspólnotę „Rodzina Rodzin” i zbudowano organy w górnym kościele. A 26.10.1977 r. abp Henryk Gulbinowicz, metropolita wrocławski, dokonał uroczystej intronizacji odnowionego obrazu Matki Bożej Pocieszenia w przystosowanym do tego celu dolnym kościele. Zmarł 21.08.2010 r. w Krakowie.

O. Adam Wiktor SJ
Urodzony 3.06.1945 r. w Kolbuszowej Górnej, święcenia kapłańskie przyjął 31.07.1971 r. w Warszawie. Studiował filozofię w Krakowie oraz teologię w Warszawie. Wikariusz i katecheta w Nowym Sączu i Kłodzku  w latach 1971-1978. Proboszcz i superior we Wrocławiu (1978-1987) i w „parafii kolejowej” NSPJ w Nowym Sączu (1987-1989). Katecheta w bytomskiej parafii NSPJ (1989-1992), a następnie proboszcz i superior (1992-1999). W okresie stanu wojennego działacz opozycyjny na terenie Wrocławia. W okresie jego „proboszczowania” dokonano następujących prac: rozebrano ścianki, drzwi pokoików na tyłach górnego kościoła, pociągnięto nagłośnienie z kościoła do salek katechetycznych i na zewnątrz, odnowiono freski na suficie górnego kościoła i namalowano je pod chórem, zrobiono nowe ławki w kaplicy dolnej (br. Antoni Wąsacz SJ), nowe konfesjonały, stworzono salkę dla oazy w przyziemiu kościoła, wykonano nowe drzwi wejściowe do kościoła, zmieniono ogrodzenie od strony placu kościelnego, wyłożono granitem prezbiterium górnego kościoła, powołano do życia Duszpasterstwo Ludzi Pracy. Za jego kadencji przeniesiono obraz Matki Bożej Pocieszenia do górnego kościoła. Zmarł 14.02.1999 r. w Bytomiu.

O. Tadeusz Michał Sarota SJ
Urodzony 29.09.1952 r. w Dąbrówce Polskiej k. Nowego Sącza, święcenia kapłańskie przyjął 31.07.1979 r. w Gliwicach. Studiował filozofię w Krakowie i teologię w Warszawie. Operariusz i katecheta w Bytomiu w latach 1981-1984, prefekt kleryków w Krakowie (1984-1986), proboszcz i superior we Wrocławiu (1987-1992). W 1992 r. był duszpasterzem polonijnym w Grecji, obecnie jest proboszczem w parafii w Chmielnickim na Ukrainie. Z jego inicjatywy m.in.: przebudowano prezbiterium – położono ceglane wykończenie (ze względu na wady technologiczne – później je otynkowano), zostało założone parafialne pismo „Głos Pocieszenia”.

O. Michał Poleński SJ
Urodzony 6.03.1954 r. we Włosienicy k. Oświęcimia, święcenia kapłańskie przyjął 31.07.1981 r. w Kłodzku. Studiował filozofię w Krakowie (1975-1977), teologię w Warszawie (1978-1983) oraz homiletykę na ATK w Warszawie. Katecheta w Nowym  Sączu. Proboszcz i superior we Wrocławiu w latach 1992-1993. Kapelan klinik w Krakowie od 1994 r. Od 2001 r. w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu opiekuje się świetlicą środowiskową im. św. Stanisława Kostki.

O. Władysław Pietryka SJ
Urodzony 19.09.1946 r w Przysietnicy k. Brzozowa, święcenia kapłańskie przyjął 15.08.1972 r. w Starej Wsi.  Studiował filozofię w Krakowie (1967-1969) i teologię w Warszawie (1969-1973). Duszpasterz i katecheta w Nowym Sączu (1973-1978). Wikariusz i katecheta we Wrocławiu w latach 1978-1991 (z przerwą na III probację w Starej Wsi w latach 1978-1979). Minister domu, katecheta w Opolu (1991-1993), superior i proboszcz we Wrocławiu (1993-1998), minister i operariusz, w parafii Świętego Ducha w Nowym Sączu (1998-2009). Będąc proboszczem, przyczynił się do m.in.: odnowienia prezbiterium, zmiany ogrodzenia od strony ul. Makowej, położenia dachu (papa) na domu zakonnym i parafialnym, rozbudowy organów, odnowienia malarskiego wystroju kościoła, postawienia krzyża na szczycie kościoła, zrobienia mebli w górnej i dolnej zakrystii, zainstalowania nowego nagłośnienia górnego i dolnego kościoła, założenia grupy AA, zapoczątkowania działania neokatechumenatu, stworzenia nowych 4 męskich róż różańcowych. Zmarł 11.02.2009 r. w Nowym Sączu.

O. Andrzej Stanisław Górski SJ
Urodzony 4.10.1959 r. w Starym Sączu, święcenia kapłańskie przyjął 29.06.1989 r. w Warszawie. Duszpasterz we Wrocławiu w latach 1990-1993. Prefekt kleryków w Krakowie (1993-1995). Superior i proboszcz we Wrocławiu (1998-2005), spowiednik przy Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach (2005-2007), prefekt bazyliki Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie (2007-2009), operariusz i ekonom domu w Kłodzku (od 2009 r.). Dzięki jego staraniom m.in. położono nowy dach na kościele, uporządkowano ogród, odnowiono obraz Matki Bożej Pocieszenia, przeprowadzono remont dolnego kościoła, położono nową posadzkę w holu kościoła, wyremontowano instalację elektryczną w górnym kościele.

O. Wojciech Ziółek SJ
Urodzony 21.06.1963 r. w Radomiu, święcenia kapłańskie przyjął 29.06.1992 r. w Nowym Sączu. Studiował filozofię w Krakowie (1984-1987) oraz teologię ogólną i biblijną na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie (1988-1994). Duszpasterz akademicki w Opolu (1994-2000), duszpasterz akademicki przy bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie, superior i proboszcz we Wrocławiu w latach 2005-2008. Od 2008 r. przełożony Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego. Za jego kadencji, m.in. udostępniono ogród dla parafian, odnowiono salki w przyziemiu kościoła dla scholi, odnowiono hol kościoła, przeprowadzono remont toalet przy kościele oraz remont pomieszczeń w domu parafialnym. Dodatkowo wyremontowano refektarz i aulę w domu zakonnym, kancelarię, poczekalnię przed nią i pomieszczenia na poradnię rodzinną, przeniesiono sklepik z prasą do nowo wyremontowanych pomieszczeń obok biblioteki i komitetu charytatywnego, powieszono kotarę przy wejściu do kościoła, zapoczątkowano działalność Duszpasterstwa Czterdziestolatków.

O. Jacek Siepsiak SJ
Urodzony 21.04.1964 r. we Wrocławiu, święcenia kapłańskie przyjął 29.06.1994 r. w Krakowie. Studiował filozofię w Krakowie (1985-1989), teologię w Neapolu (1990-1993) oraz teologię duchowości na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie (1993-1995). Socjusz magistra nowicjatu w Starej Wsi od 1995 r. Duszpasterz akademicki w Nowym Sączu (1998-2004), odbył trzecią probację w Australii w latach 2004-2005, duszpasterz akademicki w WAJ-u w Krakowie (2005-2008), od 2008 r. superior i proboszcz we Wrocławiu. Podczas jego kadencji m.in. zamontowano siatki przeciw gołębiom w kościelnych oknach, zrobiono łazienki w pokojach na parterze domu zakonnego, zapoczątkowano spotkania biblijne i adoracje Najświętszego Sakramentu w ciszy, wykonano nowe tablice ogłoszeniowe w przedsionku kościoła, zmieniono godziny Mszy św. niedzielnych i w dni powszednie, nadano placowi przed kościołem nazwę o. Adama Wiktora SJ.

O. Jacek Maciaszek SJ
Urodził się 31.08.1963 r. roku w Nowym Sączu. Ma troje rodzeństwa. Ukończył Szkołę Podstawową nr 7 i II Liceum Ogólnokształcące im. M. Konopnickiej. Po maturze (21.08.1982 r.) wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Starej Wsi k. Brzozowa. Tu odbył dwuletni nowicjat. 26.08.1984 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Filozofię studiował w Krakowie (1984-1987), zaś teologię w Warszawie (1988-1991) i w Katowicach (ATK), gdzie w roku 1993 uzyskał kościelny licencjat. Święcenia otrzymał w 1992 r. z rąk ks. kardynała Adama Kozłowieckiego SJ. Po święceniach pracował w parafiach w Gliwicach (1992-1993) i w Nowym Sączu (1993-1997) przy parafii Ducha św. (dyrektor bursy młodzieżowej, katecheta w  „kolejówce”, praca z dziećmi i młodzieżą). Następnie przez rok przebywał w Jastrzębiej Górze na tzw. trzeciej probacji (kolejny etap formacji zakonnej) i w Starej Wsi (1998-2001), gdzie był odpowiedzialny za sprawy ekonomiczne domu zakonnego i pracę w parafii z dziećmi. 28.12.2001 r. został mianowany superiorem i proboszczem parafii przy ul. Skargi w Nowym Sączu. Stamtąd przeniesiony został do Gliwic, gdzie 19.08.2007 r. objął zarząd nad domem i parafią Matki Bożej Kochawińskiej. W latach 2011-2013 był ministrem kolegium przy ul. Kopernika w Krakowie. Decyzją z 27.05.2013 r. o. Wojciecha Ziółka, prowincjała Południowej Prowincji Towarzystwa Jezusowego w Polsce, dn. 25.08.2013 r. dotychczasowego proboszcza parafii i superiora (przełożonego) domu zakonnego o. Jacka Siepsiaka SJ, zastąpił o. Jacek Maciaszek SJ, dotychczas minister w kolegium zakonnym jezuitów w Krakowie.

Na zakończenie uroczystej mszy św. w 34. rocznicę powstania Solidarności, odprawionej w naszym kościele 1 września o godz. 12.00, metropolita wrocławski, ks. abp Józef Kupny, poświęcił Izbę Pamięci Solidarności.
Pomysł na jej powstanie przewijał się przez długie lata w rozmowach tych wszystkich, którzy oglądali setki, a może tysiące różnych pamiątek, wotów, dokumentów zgromadzonych w naszym kościele (szczególnie w salce Duszpasterstwa Ludzi Pracy), z jednej strony je podziwiających, a z drugiej – wyrażających troskę o ich stan materialny. Myśl, by upamiętnić czasy i ludzi, którzy walczyli (bez przemocy) w latach 80. XX wieku o uwolnienie naszej ojczyzny z opresji systemu komunistycznego właśnie w tym miejscu, w kościele i parafii św. Klemensa Dworzaka, wróciła przy okazji rozważania projektu windy dla niepełnosprawnych. A w końcu znalazła swój finał jako ostatni akord proboszczowskiej kadencji o. Jacka Siepsiaka SJ, wrocławianina z pochodzenia, osobiście i rodzinnie związanego z tworzeniem historii tamtych trudnych czasów.
Ostateczny kształt i wystrój sali św. Stanisława Kostki, w której znalazła miejsce Izba (nawiasem mówiąc, jestem ciekaw, jak teraz będziemy nazywać to pomieszczenie) powstawał przez kilka miesięcy wysiłkiem o. Jacka Siepsiaka SJ, Małgorzaty i Anastazji Drath, Edyty Kozyry oraz Stefana Galarego, naszego parafialnego konserwatora.

W 10 gablotach, które zostały solidnie przygotowane już we wrześniu 2012 r., znalazło się miejsce zarówno dla kopii poważnych dokumentów, jak i zwykłych (zwykłych!) znaczków, jakie w tamtych latach przypinali sobie pielgrzymi, idący na Jasną Górę; są tam sztandary, wota, jakie przedstawiciele różnych zakładów i środowisk ofiarowali do Sanktuarium Matki Robotników, jest też i transparent, z jakim nasi parafianie byli na pogrzebie zamordowanego przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa w 1984 r. ks. Jerzego Popiełuszki. Jest wreszcie wielka liczba zdjęć (czekają jeszcze na opis), na których można rozpoznać osoby wielkie, znane z historii, ale też wielu z naszych parafian…

Ekspozycja w Izbie Pamięci Solidarności wymaga na pewno jeszcze uzupełnienia, dopracowania. Kształt, który oglądamy, uzyskała dzięki współpracy członków naszego Duszpasterstwa Ludzi Pracy i p. Juliusza Woźnego z Ośrodka „Pamięć i Przyszłość”, państwowej instytucji kultury, której celem jest promowanie polskiego dziedzictwa narodowego i upowszechniania dorobku historycznego i kulturowego, stworzonego przez Polaków po II wojnie światowej. Wszyscy jej twórcy starali się, żeby całość prezentowała się ciekawie, bogato i była reprezentatywna dla tego, co nasza parafia i nasi parafianie przeżywali w tamtych trudnych czasach. Może z czasem dorobimy się jakichś materiałów audiowizualnych, porządnych szyldów, księgi pamiątkowej. Na razie zapraszamy do odwiedzania ekspozycji i jej komentowania (łamy „Głosu Pocieszenia” są zawsze otwarte dla naszych Czytelników). A może też do uzupełniania jej zasobów. W zakamarkach naszych domów jest zapewne jeszcze sporo pamiątek z czasów walki o państwową i obywatelską niezależność. Dla niektórych z nas są one na tyle niezrozumiałe, mniej lub bardziej zawadzają, tak że mielibyśmy ochotę je wyrzucić. Trzy razy się nad tym zastanówmy, a jeśli ciągle nie będziemy widzieli dla nich u siebie miejsca, przynieśmy je do Izby Pamięci. I po prostu zostawmy na parapecie. Ci, dla których historia tamtych czasów jest wciąż żywa, znajdą dla nich miejsce, na które zasługują.

Bogdan Szyszko